ชีวิตนักเปียโน ภาค 2 – เสกข์ ทองสุวรรณ เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก
สวัสดีครับผม ห่างหายไปนานครับ ต้องขออภัยผู้ที่ติดตามผลงาน และข่าวต่างๆของผมนะครับ บังเอิญกลับไปเมืองไทยคราวนี้แทบไม่มีเวลาสำหรับการเขียนบทความเลยครับ กลับไปเมืองไทยครั้งนี้ได้มีโอกาสไปแสดงคอนเสิร์ต กับวงออเครสต้า Thailand Philharmonic Orchestra เป็นครั้งแรกในชีวิต กับบทเพลงของ Rachmaninov Piano Concerto No.2 in C minor หรือ ชื่อไทยเรียกว่า “ดวงตะวันหลังม่านเมฆ”
หลังจากแสดงคอนเสิร์ตจบแล้ว ทำให้ผมรู้ได้เลยว่า สิ่งที่ได้เล่าเรียนมาจากรัสเซียนั้น ไม่ได้เสียเวลาเลยซักเล็กน้อยครับ (แต่นานๆทีผมก็เคยคิดอยู่ว่า เบื้องหลังแห่งเสียงปรบมือ นับร้อยนับพัน มาจากการนั่งซ้อม และ ซ้อม และ ซ้อมอยู่หน้าเปียโนเป็นพันๆ ชั่วโมง ผมก็นะ เหนื่อยครับ) และ ได้มีโอกาสได้รับเชิญไปเป็นแขกร่วมสัมภาษณ์ ในรายการ เช้าข่าวข้น, รายการชีพจรโลก กับสุทธิชัย หยุ่น และ รายการ Music Special ซึ่งก็มีคำถามๆ นึงที่ส่วนใหญ่แล้วผู้ชมทางรายการ มักจะถามผมกันเสมอๆว่า
ทำไมจึงถึงเลือกเรียนเปียโน?? ทำไมถึงไม่เรียนดนตรีไทยล่ะครับ??
ซึ่งผมก็บอกกับทางผู้ชมไปว่า สิบกว่าปีที่แล้ว ที่พะเยา (คิดดูสิครับ พะเยาอ่ะนะ มันไม่มีอะไรเลยอ่ะครับ นอกจากกว๊านพะเยา) มีตึกๆนึง มาตั้งไว้อยู่ในเมือง ใช้ชื่อว่า สยามกลกาล เพิ่งเปิดสอนดนตรีเป็นครั้งแรก และในขณะนั้น ก็มีเครื่องดนตรีอยู่สองอย่างซึ่งก็คือ อิเล็คโทน (โอ้ว มาย ก๊อด) และ เปียโน แน่นอนล่ะครับ จะเอาอะไรกะพะเยาในเมื่อตอนสิบปีที่แล้ว ผมก็เลือกเรียนอิเล็คโทนครับ และ หลังจากนั้นก็มาเปียโนครับ และก็หลงรักในเสียงดนตรีทุกๆอย่าง (แต่ความเป็นจริงแล้วผมชอบกีตาร์มากๆๆครับ อยากเป็นนักกีตาร์ด้วยซ้ำ แต่มันสายซะแระ ฮ่าๆๆ)
จึงเล่นมาเพื่อความสนุกๆ แต่ไม่ได้เอาจริงอย่างมาถึงบัดนี้ครับ และ พอมาถึงตอนมัธยมปลาย อย่างที่ผมเคยเอ่ยไว้ในบทความแรก ว่าได้ทุนเต็มจำนวนของโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยน AFS จึงเป็นการเปิดทางให้ผมเข้ามาสู่ประเทศรัสเซียเป็นครั้งแรกครับ พอมาเรียนที่รัสเซีย เริ่มเรียนเปียโนผมก็ไมได้คิดว่าจะจิงจังอะไรกะมันมากมาย เพราะเคยคิดอยู่ไว้ว่า กลับเมืองไทยไปจะประกอบอาชีพอะไร?? ซึ่งเป็นคำถามนานแล้ว สมัยที่ผมเรียนมัธยม ครูแนะแนวบอกกับผมว่า ต้องเป็นหมอสิ ทหารสิ และ ผมก็อยากเป็นกะเค้าซะด้วยนะครับ แต่บังเอิญจัง ชีวิตผมมันไม่ได้ไปทางนั้น ผมหลักวิชาการไม่ค่อยจะแน่นครับ ยิ่งคณิตศาสตร์ ผมก็ยิ่งบินไปไกลครับ แต่พอมาถึงเรื่องของดนตรีทุกๆอย่าง อันนี้ผมถนัดล่ะครับ เพราะคุณพ่อเคยพูดกับผมอยู่เสมอว่า ทำสิ่งใดก็ตาม ทุกๆสิ่ง ขอให้ตั้งใจทำจริงๆ และจะเกิดผลเอง ซึ่งผมก็นำคำๆ นี้ของคุณพ่อมาเตือนใจเสมอครับ
และเรียนเปียโนในรัสเซียครั้งแรก ก็รู้สึกได้เลยว่า (คือ เค้าบอกเลยอ่ะครับ ว่าสิ่งที่เรียนมาน่ะมันผิด แต่ผมลึกๆไม่อยากยอมรับมากเท่าไรนัก) สิ่งที่เรียนมานั้น การเล่น การปฏิบัตินั้นผิดหมด ได้แต่ทฤษฎี (โอ พระเจ้า อยากจะตะโกนดังๆ เหอๆ) คิดดูสิครับ ว่าตั้งแต่เด็กจนกระทั่งอายุ 18 ผมเรียนมาผิดเหรอ? และผมจะทำอย่างไร เค้าบอก เริ่มใหม่ไง โอ้โห เริ่มจากศูนย์อ่ะนะ ผมก็ลังเลสิครับ สิบปีเต็มๆ ได้แค่ตัวโน๊ต ทฤษฐี แต่การปฏิบัติไม่ถูกต้อง โอ ไม่ๆ และผมก็ถามเค้าว่า และที่ถูกต้อง ต้องทำอย่างไรครับ เค้าก็บอกว่า เราต้องมาปรับพื้นฐานใหม่กันก่อน…
ผมก็ท้ออะครับ เพราะทั้งเดือนแรก ไม่ได้จับเครื่องดนตรีเลยอ่ะครับ (แอบจับบ้าง แต่ไม่ให้อาจารย์รู้ ฮ่าๆ) คือ เค้าให้ผมเล่นกะโต๊ะกินข้าวครับ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ตลกมากเลยครับสำหรับผม ในตอนต้น ผมรู้สึกท้อแท้ และเหนื่อย อาจารย์ก็บอกไปว่า ถ้าทนไม่ไหว ก็กลับบ้านไปเถิด ผมก็รู้สึกนะครับ อยากจะกลับ และก็คิดในใจว่า ไหนๆก็ไหนๆล่ะ มีอะไรเสียอีกล่ะเรา ลุยดีกว่า ผมก็เลยสู้ครับ
หลังจากเดือนผ่านไป ไม่ได้จับเครื่องดนตรี แต่ผลที่ออกมา เวลาที่เล่นเพลงที่ยาก มีเทคนิคสูงๆ พวกนิ้วต่างๆ เคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้นครับ และอาจารย์ก็บอกกับผมว่า ตอนนี้มีความเป็นอิสระขึ้นแล้วนะ (ผมก็รู้สึกขำๆในใจลึกๆครับ ว่า อ๋อนี่หรือเคล็ดลับ ต้องเล่นกะโต๊ะกินข้าวนะ ห้ามโต๊ะประเภทอื่น ไม่ใช่แระครับ ฮ่าๆๆ) ซึ่งมันก็จริงครับ เพราะเพลงที่ยากเมื่อก่อนผมไม่สามารถเล่นได้ แต่ตอนนี้เล่นได้แล้วครับ
หลังจากนั้นกลับไทยครั้งแรก มีโอกาสได้ไปแสดงคอนเสิร์ต ได้รับเสียงปรบมือและการตอบรับจากผู้ชมหลายๆท่าน จึงทำให้ผมได้รู้ว่า ผมค้นพบสิ่งที่ผมรักแล้วครับ และ จะทำสิ่งๆนี้ให้เต็มที่ๆสุดครับ และ นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้ผมจะยึดเปียโนเป็นหลักในชีวิตของผมครับ และผมก็เชื่อว่า ทุกๆคน ก็มีสิ่งที่ตนเองหลงใหล และก็รักที่จะทำในสิ่งๆนั้น ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดก็ตาม แต่ทว่าจะค้นพบสิ่งนั้นเมื่อไร ก็คงต้องปล่อยไปตามเวลาและ จังหวะชีวิตของคนๆนั้นครับ สู้ๆครับ ทุกๆคน
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ครับ ขอจบบทความเพียงเท่านี้ครับ
เสกข์ ทองสุวรรณ
ปล ติดตามบทสัมภาษณ์ต่างๆ และ คอนเสริตเปียโนของผมได้ที่ http://www.youtube.com/user/Thongsuwan
27/09/2010
หลังจากแสดงคอนเสิร์ตจบแล้ว ทำให้ผมรู้ได้เลยว่า สิ่งที่ได้เล่าเรียนมาจากรัสเซียนั้น ไม่ได้เสียเวลาเลยซักเล็กน้อยครับ (แต่นานๆทีผมก็เคยคิดอยู่ว่า เบื้องหลังแห่งเสียงปรบมือ นับร้อยนับพัน มาจากการนั่งซ้อม และ ซ้อม และ ซ้อมอยู่หน้าเปียโนเป็นพันๆ ชั่วโมง ผมก็นะ เหนื่อยครับ) และ ได้มีโอกาสได้รับเชิญไปเป็นแขกร่วมสัมภาษณ์ ในรายการ เช้าข่าวข้น, รายการชีพจรโลก กับสุทธิชัย หยุ่น และ รายการ Music Special ซึ่งก็มีคำถามๆ นึงที่ส่วนใหญ่แล้วผู้ชมทางรายการ มักจะถามผมกันเสมอๆว่า
ทำไมจึงถึงเลือกเรียนเปียโน?? ทำไมถึงไม่เรียนดนตรีไทยล่ะครับ??
ซึ่งผมก็บอกกับทางผู้ชมไปว่า สิบกว่าปีที่แล้ว ที่พะเยา (คิดดูสิครับ พะเยาอ่ะนะ มันไม่มีอะไรเลยอ่ะครับ นอกจากกว๊านพะเยา) มีตึกๆนึง มาตั้งไว้อยู่ในเมือง ใช้ชื่อว่า สยามกลกาล เพิ่งเปิดสอนดนตรีเป็นครั้งแรก และในขณะนั้น ก็มีเครื่องดนตรีอยู่สองอย่างซึ่งก็คือ อิเล็คโทน (โอ้ว มาย ก๊อด) และ เปียโน แน่นอนล่ะครับ จะเอาอะไรกะพะเยาในเมื่อตอนสิบปีที่แล้ว ผมก็เลือกเรียนอิเล็คโทนครับ และ หลังจากนั้นก็มาเปียโนครับ และก็หลงรักในเสียงดนตรีทุกๆอย่าง (แต่ความเป็นจริงแล้วผมชอบกีตาร์มากๆๆครับ อยากเป็นนักกีตาร์ด้วยซ้ำ แต่มันสายซะแระ ฮ่าๆๆ)
จึงเล่นมาเพื่อความสนุกๆ แต่ไม่ได้เอาจริงอย่างมาถึงบัดนี้ครับ และ พอมาถึงตอนมัธยมปลาย อย่างที่ผมเคยเอ่ยไว้ในบทความแรก ว่าได้ทุนเต็มจำนวนของโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยน AFS จึงเป็นการเปิดทางให้ผมเข้ามาสู่ประเทศรัสเซียเป็นครั้งแรกครับ พอมาเรียนที่รัสเซีย เริ่มเรียนเปียโนผมก็ไมได้คิดว่าจะจิงจังอะไรกะมันมากมาย เพราะเคยคิดอยู่ไว้ว่า กลับเมืองไทยไปจะประกอบอาชีพอะไร?? ซึ่งเป็นคำถามนานแล้ว สมัยที่ผมเรียนมัธยม ครูแนะแนวบอกกับผมว่า ต้องเป็นหมอสิ ทหารสิ และ ผมก็อยากเป็นกะเค้าซะด้วยนะครับ แต่บังเอิญจัง ชีวิตผมมันไม่ได้ไปทางนั้น ผมหลักวิชาการไม่ค่อยจะแน่นครับ ยิ่งคณิตศาสตร์ ผมก็ยิ่งบินไปไกลครับ แต่พอมาถึงเรื่องของดนตรีทุกๆอย่าง อันนี้ผมถนัดล่ะครับ เพราะคุณพ่อเคยพูดกับผมอยู่เสมอว่า ทำสิ่งใดก็ตาม ทุกๆสิ่ง ขอให้ตั้งใจทำจริงๆ และจะเกิดผลเอง ซึ่งผมก็นำคำๆ นี้ของคุณพ่อมาเตือนใจเสมอครับ
และเรียนเปียโนในรัสเซียครั้งแรก ก็รู้สึกได้เลยว่า (คือ เค้าบอกเลยอ่ะครับ ว่าสิ่งที่เรียนมาน่ะมันผิด แต่ผมลึกๆไม่อยากยอมรับมากเท่าไรนัก) สิ่งที่เรียนมานั้น การเล่น การปฏิบัตินั้นผิดหมด ได้แต่ทฤษฎี (โอ พระเจ้า อยากจะตะโกนดังๆ เหอๆ) คิดดูสิครับ ว่าตั้งแต่เด็กจนกระทั่งอายุ 18 ผมเรียนมาผิดเหรอ? และผมจะทำอย่างไร เค้าบอก เริ่มใหม่ไง โอ้โห เริ่มจากศูนย์อ่ะนะ ผมก็ลังเลสิครับ สิบปีเต็มๆ ได้แค่ตัวโน๊ต ทฤษฐี แต่การปฏิบัติไม่ถูกต้อง โอ ไม่ๆ และผมก็ถามเค้าว่า และที่ถูกต้อง ต้องทำอย่างไรครับ เค้าก็บอกว่า เราต้องมาปรับพื้นฐานใหม่กันก่อน…
ผมก็ท้ออะครับ เพราะทั้งเดือนแรก ไม่ได้จับเครื่องดนตรีเลยอ่ะครับ (แอบจับบ้าง แต่ไม่ให้อาจารย์รู้ ฮ่าๆ) คือ เค้าให้ผมเล่นกะโต๊ะกินข้าวครับ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ตลกมากเลยครับสำหรับผม ในตอนต้น ผมรู้สึกท้อแท้ และเหนื่อย อาจารย์ก็บอกไปว่า ถ้าทนไม่ไหว ก็กลับบ้านไปเถิด ผมก็รู้สึกนะครับ อยากจะกลับ และก็คิดในใจว่า ไหนๆก็ไหนๆล่ะ มีอะไรเสียอีกล่ะเรา ลุยดีกว่า ผมก็เลยสู้ครับ
หลังจากเดือนผ่านไป ไม่ได้จับเครื่องดนตรี แต่ผลที่ออกมา เวลาที่เล่นเพลงที่ยาก มีเทคนิคสูงๆ พวกนิ้วต่างๆ เคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้นครับ และอาจารย์ก็บอกกับผมว่า ตอนนี้มีความเป็นอิสระขึ้นแล้วนะ (ผมก็รู้สึกขำๆในใจลึกๆครับ ว่า อ๋อนี่หรือเคล็ดลับ ต้องเล่นกะโต๊ะกินข้าวนะ ห้ามโต๊ะประเภทอื่น ไม่ใช่แระครับ ฮ่าๆๆ) ซึ่งมันก็จริงครับ เพราะเพลงที่ยากเมื่อก่อนผมไม่สามารถเล่นได้ แต่ตอนนี้เล่นได้แล้วครับ
หลังจากนั้นกลับไทยครั้งแรก มีโอกาสได้ไปแสดงคอนเสิร์ต ได้รับเสียงปรบมือและการตอบรับจากผู้ชมหลายๆท่าน จึงทำให้ผมได้รู้ว่า ผมค้นพบสิ่งที่ผมรักแล้วครับ และ จะทำสิ่งๆนี้ให้เต็มที่ๆสุดครับ และ นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้ผมจะยึดเปียโนเป็นหลักในชีวิตของผมครับ และผมก็เชื่อว่า ทุกๆคน ก็มีสิ่งที่ตนเองหลงใหล และก็รักที่จะทำในสิ่งๆนั้น ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดก็ตาม แต่ทว่าจะค้นพบสิ่งนั้นเมื่อไร ก็คงต้องปล่อยไปตามเวลาและ จังหวะชีวิตของคนๆนั้นครับ สู้ๆครับ ทุกๆคน
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ครับ ขอจบบทความเพียงเท่านี้ครับ
เสกข์ ทองสุวรรณ
ปล ติดตามบทสัมภาษณ์ต่างๆ และ คอนเสริตเปียโนของผมได้ที่ http://www.youtube.com/user/Thongsuwan
27/09/2010
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น